De dag naderde dat hij definitief zijn huis uit werd gezet. Hij was al zijn baan kwijt, had nauwelijks een sociaal netwerk en zou nu ook nog dakloos worden. Het enige wat hij nog wel had, was zijn auto en iedereen weet wat hij daarmee heeft gedaan. Hij had niet nog meer te verliezen en wilde nog één keer wraak nemen als een ware zelfmoordcommando; In naam der Koningin, zoals ook op die brieven had gestaan die hij de laatste tijd kreeg.
Ik weet nog goed, dat mijn broer op die andere middag bij mij binnen kwam vallen. Hij had allerlei tassen bij zich, waarin zijn belangrijkste spullen zaten en wat kleding. Tekeningen en tekengerei, zijn gitaar, een sterrenkijker die hij ooit van een dierbare oom had gekregen. “Godverdomme! Ik ben mijn huis uitgezet!” Ze waren al bezig zijn huis te ontruimen, toen hij aan kwam lopen. Het meeste lag al in een container. Hij kon nog net een paar spullen redden. Het was als een doffe klap, alsof je ineens in een vertraging terecht komt en geluiden anders klinken. “En mijn vogeltje…” Hij snikte, deze grote stoere man. Met kooi en al is het vogeltje door de dierenbescherming afgehaald. Het zangvogeltje zou niet meer vrij rondvliegen. Alleen dat al was een gedachte die hem gek maakte. Hij had de brievenbus niet meer opengehaald de laatste tijd. Het was toch altijd ellende. Rekeningen, aanmaningen, hij hield het niet meer bij. De woningbouwvereniging Almere had gewaarschuwd. Drie maanden huurschuld en je wordt uit je huis gezet. En zo geschiedde, tot op de dag nauwkeurig. De huurschuld was slechts € 648. Waarom zou je nog 1 dag langer wachten? Eruit met die wanbetalers! Gewoon de straat opschoppen! Zo doen wij dat in Nederland! Rücksichtlos. In naam der Konigin!
