Feest in de Ark

Het is een beetje klein, waar we gaan optreden. Als D. een sprong maakt op het hoge podium vliegt hij met zijn hoofd door de losliggende plafondplaat. Sommige spelers hijsen hun stramme lijven met veel moeite op het podium en alleen dat is al een komische act op zich. De achterwand is strak wit waar we goed op kunnen projecteren en een deel van de voorstelling kan voor het podium gespeeld worden. De geluids- apparatuur zit in een onhandige kast die alleen vanaf het podium bediend kan worden, maar met wat gepuzzel komen we er wel uit. Er valt nog meer te puzzelen, want er komt één speler niet opdagen. Ik druk ze nog op het hart dat ze het vooral met elkaar moeten doen en elkaar moeten bijvallen waar teksten vergeten worden. Ze gooien zich vol verve in het spel, improviseren erop los en weten het publiek enthousiast te krijgen. Er wordt erg veel gelachen en ikzelf krijg ook een paar keer de slappe lach als ik ze zo bezig zie. Het publiek zingt uit volle borst mee bij 'Goodnight Ireen' en roept verontwaardig als de agente het bouwsel van de Bouwer vernield."Oooohh!!" Het is een feest om voor dit publiek te spelen! De mevrouw die voor de voorstelling met gefronste wenkbrauwen haar bedenkingen uit had gesproken; "Moeten we naar die rare mannen gaan luisteren?" is helemaal om. Ze klapt haar handen rood en is net als de meeste mensen meteen opgesprongen om een staande ovatie te geven. De spelers staan te glimmen van plezier. Na de voorstelling is er een uitgebreid buffet met alle leden van deze kerk vanwege de seizoenssluiting. Iedereen heeft iets gemaakt en de drank vloeit rijkelijk. Ze weten wat feesten is in de Ark!

Ondergoed

Eind jaren 50 werd de petticoat vervangen door de onderjurk. Meestal wit met een kanten randje. Als dat randje onder je rok uitstak werd je nageroepen: " Hé, je vlagt!" of "Je melk kookt over!" Ondergoed behoorde onzichtbaar te zijn totdat Madonna met haar BH ging pronken. Ook mannen lieten op een gegeven moment het randje van hun onderbroek boven de broek uitsteken, populair werd daardoor het merk Calvin Klein. Tegenwoordig zijn het de stringetjes die net boven de lage spijkerbroeken uitsteken en trekken de jongens hun broek zo laag, dat de hele bil verpakt in strakke boxer zichtbaar wordt. Daardoor heeft mijn zoon weer een maat kleiner van broeken, want dat kruis moet laag hangen en anders zijn de pijpen te lang. Mijn dakloze vriend R houdt zich niet bezig met modegrillen. Hij haalt zijn schone kleren in de inloophuizen voor daklozen. Je levert je vuile kleding in en krijgt er schone voor terug. Soms zit er een verdwaald topmerk tussen. In ieder geval is het allemaal gebruikte kleding. R. zegt, dat hij soms de andere persoon voelt in een jas of in een broek en dat gaat dan irriteren. Hij moet dan weer zo gauw mogelijk van het kledingstuk af zien te komen. Maar omdat je alleen op gezette tijden kleding kunt krijgen en er een rij wachtenden staan, duurt het meestal weer een paar weken voor hij er vanaf is. Ook zijn sokken vaak een probleem en niet altijd leverbaar. Onderbroeken zijn er altijd wel, van die grote wijde. Ook die lever je in als je een schone wilt. Bizar idee, dat je nog niet eens je eigen onderbroek hebt. Je wilt niet aan het fantaseren slaan over de geschiedenis van zo'n onderbroek!

Zondagochtend

De voorstelling in de Jacobuskapel was op zondag ochtend. We spreken af om 9.00uur. De helft is stipt en de andere helft is er een uur later nog steeds niet. Eén van de spelers zit in een persoonlijkheidscrisis en heeft via-via laten merken er geen zin meer in te hebben. Ik heb diverse pogingen gedaan om contact te krijgen, maar dat is niet meer gelukt. We zijn er op voorbereid en de regie-assistente kan de rol overnemen. Maar ook zij is er niet. Om 10uur maken we een noodplan om met 2 rollen minder te spelen. Een vriend van mij die komt kijken zet ik achter het geluid. Om 10.15uur komt de kleedster binnenvallen. Op het moment dat we naar boven gaan, komt de Bouwer met verhit hoofd aangefietst en als het stuk al begonnen is, komt de regie-assistente vlak voor het moment dat zij op moet. Ze gooit zich met verve in de rol, trekt de anderen aan hun mouw als ze de verkeerde kant oplopen, vult teksten waar gaten vallen en weet zelfs het liedje te redden waar de zanger het af laat weten. Maar het publiek en de mensen van de kerk zijn enthousiast. Er komt een man naar mij toe die vraagt; "Is dat nou echt waar dat er mensen zijn die elke dag buiten slapen?" "Ja meneer." "Is het nou echt waar dat er mensen zijn die niet verzekerd zijn?" "Ja meneer." "Is het nou echt waar dat er mensen zijn die geen uitkering krijgen? "Ja meneer." Hij begrijpt niet hoe deze mensen zo kunnen leven en wat ze doen als ze ziek worden. "Tja, meneer..."