Toer-nee

We gaan naar Bussum, naar de Wilhelmina- kerk. We komen allemaal tegelijk aan. Ik met de volgeladen auto van de ene kant en de spelers lopend van de andere kant. A. waggelt er achteraan en is stomdronken. Hij houdt zich vast aan een muurtje, staat helemaal scheef. Ik ben bang dat hij omvalt, maar hij blijft in een wonderbaarlijke schuine lijn staan. De deur van de kerk gaat open en twee keurige oudere mensen begroeten ons hartelijk. "Kunt u misschien een bedje maken voor één van mijn spelers?" val ik meteen met de deur in huis. "Als hij even kan slapen dan gaat het wel weer." En voor de zekerheid stal ik zijn tas vol drank op een verborgen plek. "Moet het persé een bed zijn of mag het ook iets anders zijn?" vragen de lieverdjes. In een halletje wordt een brancard neergelegd en al gauw kan hij zijn roes gaan uitslapen. Tijdens het opbouwen belt Ike, die ons loopt te zoeken in Bussum. Maar hij is nog steeds geschorst, totdat hij uitgeraast is. Het lijkt ons ook geen goed idee om hem tussen het publiek te laten zitten, dus ik vertel hem niet in welke kerk we zijn. We hebben een karaoke versie van het liedje wat hij normaliter begeleidt en staan dat te oefenen. Maar E. raakt ineens heel geirriteerd. De toonsoort is te hoog en ze kan zo niet zingen, snauwt ze. Ze loopt de deur uit en tot onze verbazing komt ze niet meer terug. We wachten tot 21 uur en besluiten dan toch maar te spelen. Al die (oudere) mensen die speciaal voor ons zijn gekomen, kunnen we niet teleurstellen. Dan maar zelf af en toe het toneel op. We zijn vastbesloten om ons door niemand te laten stoppen en maken er een feestje van. Zelfs D. die zich meestal een beetje terzijde houdt, stort zich vol overgave in het spel. Het publiek joelt en zingt uit volle borst mee. "Kijk nou toch, hoe iedereen blij de deur uitgaat!" stelt onze gastheer tevreden vast. Hij is ontzettend opgelucht dat we het toch door hebben laten gaan. Ondertussen skeelert Ike tevergeefs een stuk of 8 kerken af. De volgende dag heb ik hem aan de lijn en zegt hij berustend "Van God mocht het ook niet, anders had ik het wel gevonden." Ik hoor de grijns in zijn stem en grijns met hem mee.

Rotjeknor

Katrina, Hannah, Gustav, Ike. Hoe hurricane kun je zijn? Toch zijn ze op een goede dag uitgeraast. Dacht ik. Maar onze Storm-man niet. Hij raast en tiert al 3 weken lang. Heeft het record schorsingen gevestigd binnen het daklozencircuit. Inloophuizen, kerken, belangenverenigingen, warme maaltijd voorzieningen, zinvolle (en minder zinvolle) tijdsbestedingen. Overal worden deuren en luiken dichtgetimmerd om oorvliezen, zenuwen en kwetsbare (ook minder kwetsbare) lichaamsdelen te sparen. Ook de producent (mijn opdrachtgever) heeft hem geschorst van deelname aan het theater na de hoeveelheid klachten van bepaalde speelplekken en bedreigingen aan collegae. Wat te doen?
We gaan toch naar Rotterdam, naar het huis met dagbesteding voor (zwaar) verslaafden. Terwijl wij opbouwen zitten zij hutje mutje verscholen in de blauwstaande gebruikersruimten. Maar zodra we gaan spelen, stroomt binnen een mum van tijd de zaal vol. Dan gaat er een hoop mis. Stoppen slaan door, de geluidsinstallatie hapert. spelers zijn de kluts kwijt omdat we 2 mensen missen. Niet alleen de geschorste gitarist maar ook onze grande dame die uit solidariteit met hem niet wil spelen. Maar het publiek is warm, heel warm. "Gooi die muziek toch uit!" roepen ze wanneer de installatie hapert en de spelers het met een karaoke versie moeten doen om de gitarist te compenseren en daar niet mee uit de voeten kunnen. "Laat ze zonder zingen!" Het is duidelijk. Het publiek is solidair met de spelers, ze herkennen zichzelf. Het kan niet meer stuk. Ze lachen om elke grap, vergeven iedere hapering en ze glimmen en blozen als onze buikdanseres opkomt en stralend haar dans doet. Als ik naderhand de spullen sta in te laden met mijn trouwe assistente, komen ze voorbij, schudden mijn hand, bedanken voor de fijne middag. En dat maakt alles weer goed. Wij Amsterdammers gaan helemaal plat: Lang leve Rotjeknor!

Podium

Het lijkt wel een estafette. Was onze Grande Dame net ontslagen uit de gevangenis, werd de Bouwer in zijn kladden gegrepen. De assistente die J. vervangt (die voorgoed uit de groep is gestapt) is nu zelf spoorloos. Afgelopen weekend waren er dus 5 spelers ipv 7. Mr. Ike greep zijn kansen. Hij stond nu op het podium en moest nog het één en ander kwijt over het opjagen van daklozen. Dat mag. Daar is een podium voor bedoeld. Daar mogen zaken aan de orde gesteld worden waar aan voorbij wordt gegaan. Daar mag je de aandacht vestigen op wat jij belangrijk vindt. Als Bridget Maasland een televisieprogramma mag maken over hoe zij moeder wordt in Amsterdam Zuid met al haar poen en gesettledheid en daarbij zo zwaar zucht alsof ze het moeilijkste bestaan van de wereld heeft, dan mag Mr. Ike het publiek bestoken met zijn woede en frustraties. Hij is nu op zoveel plekken weggejaagd en door zoveel mensen uitgekotst dat hij alleen nog dit toneel heeft. Hij braakt, tiert, en schreeuwt zijn liedjes eruit en slaat zo hard op zijn snaren dat er twee breken. En ondertussen bevalt Bridget van een zoon. Misschien noemt ze hem wel Ike, naar die orkaan weet u wel.

Ike

Hij was de rustigste van allemaal. Zoog aan zijn jointje, pingelde op zijn gitaar, hielp altijd mee met opbouw en vervoer en was nooit te beroerd om even snel heen en weer te skeeleren om iets op te halen. Hij bezat twee luxe speeltjes; een mobiel waarmee je kon filmen en een draagbare dvd-speler. Maar twee weken geleden is er iets geknapt. Zijn mobiel werd gestolen, zijn dvd speler ging kapot en hij werd uit het huis gezet van een oude makker met wie hij vroeger een plek heeft gedeeld in het bos. Sindsdien is er een woede bij hem losgebarsten die niet meer te stuiten is. Met dezelfde kracht waarmee Ike de kusten van Texas te lijf gaat, doet hij dat in de inloophuizen, in de kerken waar we spelen, tegen voorbijgangers op straat. Ikzelf wordt bespaard en weet hem af en toe nog te sussen door hem dingen te laten doen en sta te onderhandelen met agenten en veiligheidsmensen als we decorstukken komen ophalen en hij wordt aangezien als een indringer. Maar een dag later hoor ik dat hij een vrijwilligster bij de Diaconie een klap heeft verkocht, de straatpastor naar de keel heeft gegrepen en zo tekeer is gegaan in een inloophuis en bij BADT (belangenvereniging voor dak- en thuislozen), dat het aanklachten begon te regenen. Dus nu is hij wel opgepakt en vastgezet. Er stond hem nog een straf van 2 mnd te wachten, dus voorlopig blijft hij weg. Wij onze gitarist kwijt en hij zichzelf. Ik hoop dat hij in de hoekjes van zijn cel zichzelf weer een beetje terugvindt.

Gevangenis

Onze grande dame zit vast. En het ziet er naar uit dat zij niet bij de optredens kan zijn a.s. weekend. Deze dame leeft al zo'n beetje 20 jaar buiten de maatschappij, wil niet meer anders. Alle maatschappelijke hulp wijst zij af. Voor haar geen daklozenuitkering en zij weigert haar hand op te houden. Ze helpt wat oudere mensen en van die giften leeft zij. Halfverscholen in de bosjes staat haar tentje. Ze probeert zo vaak mogelijk te koken en nodigt steevast wat lotgenoten uit om de maaltijd te delen. Nare bijkomstigheid als je vastgezeten hebt (voor buitenslapen en wildplassen) is dat je meteen al je vergaarde spulletjes kwijt bent. Rucksichtlos worden tenten en spullen vernield en in containers gegooid. Alles wat deze dame krijgt aan spullen en kleding bewaart zij in vuilniszakken, die vervolgens verstopt worden. Ik denk, dat heel noord vol met vuilniszakken ligt, lacht zij wanneer dit in een improvisatie ter sprake komt. En nu maar hopen dat zij er een paar weet terug te vinden als zij weer wordt vrijgelaten.

Teddybeer

We gaan weer starten! Ik ben al anderhalve week bezig om de spelers op te trommelen, maar heb er twee nog niet kunnen vinden. De tam-tams werken lang niet zo goed als mobiele telefoons of brievenbussen. Komend weekend hebben we twee voorstellingen, dus we moeten er stevig tegenaan. We zijn wel onze repetitieruimte kwijt. De Nassaukerk heeft niet alleen een vol rooster met huurders en projecten, zij hebben ook de neus vol van alle klachten en aanvaringen. De grote dikke Teddybeer uit onze groep heeft namenlijk dagen dat hij veranderd in een grote brullende beer. Dan begint hij tegen iedereen te schelden. Zo is hij in het verledcen een paar keer zijn huis kwijtgeraakt. Toen moesten de buren het ontgelden. Maar nu scheldt hij tegen de koster, tegen andere gebruikers van de Nassaukerk en tegen de buren naast de kerk. We kunnen wel terecht bij het Straatpastoraat, maar die ruimte is zo groot als een doorsnee huiskamer. En de Brombeer baalt. Het huis wat hij begin dit jaar heeft gekregen ligt pal achter de Nassaukerk. Nu moet hij een stuk verder reizen en liet het dan ook afweten op de 1ste repetitie. En op de 2e repetitie begint hij mij uit te schelden omdat ik er iets over zeg. Maar schelden kan ik ook! Broodzak! Gladiool! Chipslijder! Hutspotter! Vinkenpieper! Uienbol! Zwellip! Vispatatzak! Knurft! Plofkont! Gromgrazer! Brulpaap! Piepvitter! Spuwprutter!