De voorstelling in de Jacobuskapel was op zondag ochtend. We spreken af om 9.00uur. De helft is stipt en de andere helft is er een uur later nog steeds niet. Eén van de spelers zit in een persoonlijkheidscrisis en heeft via-via laten merken er geen zin meer in te hebben. Ik heb diverse pogingen gedaan om contact te krijgen, maar dat is niet meer gelukt. We zijn er op voorbereid en de regie-assistente kan de rol overnemen. Maar ook zij is er niet. Om 10uur maken we een noodplan om met 2 rollen minder te spelen. Een vriend van mij die komt kijken zet ik achter het geluid. Om 10.15uur komt de kleedster binnenvallen. Op het moment dat we naar boven gaan, komt de Bouwer met verhit hoofd aangefietst en als het stuk al begonnen is, komt de regie-assistente vlak voor het moment dat zij op moet. Ze gooit zich met verve in de rol, trekt de anderen aan hun mouw als ze de verkeerde kant oplopen, vult teksten waar gaten vallen en weet zelfs het liedje te redden waar de zanger het af laat weten. Maar het publiek en de mensen van de kerk zijn enthousiast. Er komt een man naar mij toe die vraagt; "Is dat nou echt waar dat er mensen zijn die elke dag buiten slapen?" "Ja meneer." "Is het nou echt waar dat er mensen zijn die niet verzekerd zijn?" "Ja meneer." "Is het nou echt waar dat er mensen zijn die geen uitkering krijgen? "Ja meneer." Hij begrijpt niet hoe deze mensen zo kunnen leven en wat ze doen als ze ziek worden. "Tja, meneer..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten