We komen op de locatie, maar niemand is op de hoogte van onze komst. Mr Puccini heeft een driftbui en begint te gooien met de apparatuur. De spelers haken af en de straatpastor roept laconiek, dat ik nu lekker kan improviseren. De hele week al droom ik van het Troepje. Alle doomscenario's komen langs. Dan is het zondagochtend 8.30uur. Het regent onophoudelijk en we laden de spullen uit. De voorstelling moet aansluiten bij de kerkdienst van de Willem de Zwijgerkerk. De eerste spelers druppelen binnen. Maar om 10uur zijn er drie mensen en daar blijft het bij. Dat wordt flink improviseren. Ik zie er tegenop en hoop dat het snel voorbij is. De dienst begint en lijkt eindeloos te duren. Alan en de agent spelen fantastisch, maar zonder al die andere rollen gaat het niet. Mr Puccini piept een beetje en staat er verder volslagen verloren bij. Ik probeer het stuk aan elkaar te praten, doe gedichten en vertel over de spelers. De kleedster zit op een bankje als aanvulling, maar het mag niet baten. De droomscène moet de boel redden. Doorgaans een hoogtepunt in de voorstelling. Alan vertelt over zijn verloren liefdes, zingt Goodnight Ireen en wij toveren het podium om met kruipende wolken en kleurig licht. Zijn vleesgeworden droombeeld verschijnt en buikdanst om hem heen. Maar hier in deze kerk is men beledigd. Men vindt het godslastering en boos lopen een aantal mensen de kerk uit. En onze danseres vertelt vlak na de voorstelling: "Het is heel gek, maar hier krijg ik gewoon een gevoel van schaamte. Alsof ik een vieze slettebak ben." Ze trekt de rits van haar wollen vest flink omhoog en pakt snel haar spullen. We gaan dan ook met een kater de kerk uit. En deze keer word ik niet opgelucht wakker. Dit was geen droom. De volgende dag troost één van ons haar: "Ah joh, dat is Amsterdam Zuid. Dat is kak. Kouwe kak. Wij zijn dan misschien de shit van deze maatschappij, maar wel warme shit!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten