Rotjeknor

Katrina, Hannah, Gustav, Ike. Hoe hurricane kun je zijn? Toch zijn ze op een goede dag uitgeraast. Dacht ik. Maar onze Storm-man niet. Hij raast en tiert al 3 weken lang. Heeft het record schorsingen gevestigd binnen het daklozencircuit. Inloophuizen, kerken, belangenverenigingen, warme maaltijd voorzieningen, zinvolle (en minder zinvolle) tijdsbestedingen. Overal worden deuren en luiken dichtgetimmerd om oorvliezen, zenuwen en kwetsbare (ook minder kwetsbare) lichaamsdelen te sparen. Ook de producent (mijn opdrachtgever) heeft hem geschorst van deelname aan het theater na de hoeveelheid klachten van bepaalde speelplekken en bedreigingen aan collegae. Wat te doen?
We gaan toch naar Rotterdam, naar het huis met dagbesteding voor (zwaar) verslaafden. Terwijl wij opbouwen zitten zij hutje mutje verscholen in de blauwstaande gebruikersruimten. Maar zodra we gaan spelen, stroomt binnen een mum van tijd de zaal vol. Dan gaat er een hoop mis. Stoppen slaan door, de geluidsinstallatie hapert. spelers zijn de kluts kwijt omdat we 2 mensen missen. Niet alleen de geschorste gitarist maar ook onze grande dame die uit solidariteit met hem niet wil spelen. Maar het publiek is warm, heel warm. "Gooi die muziek toch uit!" roepen ze wanneer de installatie hapert en de spelers het met een karaoke versie moeten doen om de gitarist te compenseren en daar niet mee uit de voeten kunnen. "Laat ze zonder zingen!" Het is duidelijk. Het publiek is solidair met de spelers, ze herkennen zichzelf. Het kan niet meer stuk. Ze lachen om elke grap, vergeven iedere hapering en ze glimmen en blozen als onze buikdanseres opkomt en stralend haar dans doet. Als ik naderhand de spullen sta in te laden met mijn trouwe assistente, komen ze voorbij, schudden mijn hand, bedanken voor de fijne middag. En dat maakt alles weer goed. Wij Amsterdammers gaan helemaal plat: Lang leve Rotjeknor!