Het zijn geen lente kriebels die er spelen. In de kerk is het sowieso hartstikke koud en houden we onze jassen aan. De voorstelling moet over ruim twee weken klaar zijn en er moet nog veel gebeuren. Maar het begint nu wel te kriebelen bij iedereen. Dat levert op, dat we nu synchroon werken. Als ik op de speelvloer bezig ben, zitten twee mensen in een andere ruimte hun dialoog te oefenen en wordt er in de hal een liedje geoefend. Ik hoef niet meer de hele tijd te pushen en dat werkt erg prettig. Maar er spelen ook andere kriebels. De Bouwer heb ik al 10 dagen niet meer gezien en niemand weet waar hij is. Hij heeft een mobiele telefoon, maar neemt niet op. Ik sms hem regelmatig ingeval beltegoed op is, maar het kan ook zijn dat hij niet opgeladen is. Buiten zijn immers geen stopcontacten:-) Ook de Mamasan heeft zich de laatste week niet meer vertoond. Beide spelers leven buiten en zijn dan ook niet te traceren. De medespelers maken zich zorgen. Het kan natuurlijk dat iemand opgepakt is. Doelloos op straat staan, wildplassen, biertje op straat drinken; het levert allemaal bonnen op. Als bij controle blijkt dat je al een verzameling bonnen hebt, kun je dus zomaar meegenomen worden. Ik wacht af of ze zondag op de repetitie verschijnen, onderdruk nog even onaangename kriebels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten