Een van mijn spelers is een dakloze vrouw van 62, die al 15 jaar op straat leeft. Zij doet mee aan de voorstelling om even ergens binnen te kunnen zijn, voor een hapje en een pot warme thee. Zij spreekt met zachte stem, maar als zij iets gaat vertellen, dan moet je daar wel ruim de tijd voor nemen, want alle kennis die zij verworven heeft in haar leven komt dan voorbij. Citaten uit boeken, filosofieën, beroemde mensen, en dan eindelijk in dat laatste zinnetje begrijp je waar zij eigenlijk naartoe wilt. Het is een hele kunst om daar naar te luisteren. Ook heeft zij toneelstukken gelezen en zij weet het zeker. Zij kan alleen maar spelen als er ook een groot decor komt, een fraai kostuum, veel rekwisieten die de woorden illustreren die zij uit braakt (want anders snappen de mensen het niet) en natuurlijk mooi licht en volgspotjes en een draadloze microfoon. En nu is zij boos, want er komt geen groot decor, geen kostuum, zeer weinig rekwisieten en soms wel maar lang niet altijd spotjes. We moeten de voorstelling kunnen spelen in kleine buurthuizen, in kerken die niet verduisterd kunnen worden en maar een heel enkele keer zullen we in een klein theater staan. Opmerkelijk is het natuurlijk wel als je niet kunt spelen zonder theatrale verfraaiingen , maar wel kunt leven zonder huis en zonder uitkering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten