De eerste dag in de kerk, de nieuwe repetitie ruimte, ben ik ruim op tijd. Ik heb brood,kaas en cup-a-soup meegenomen en zet de thee klaar. Er zijn koekjes van het huis. Tekstaanpassingen van een lied zijn uitgetypt, gekopieerd en leg ik klaar voor in hun mapjes, die ze vorige week hebben gekregen. En dan is het wachten. We hebben om 13uur afgesproken, maar er is helemaal niemand. Een kwartier later is er nog steeds niemand. Iets over 13.30uur komt de eerste, één van de thuislozen die wel een huis heeft, maar al 10 jaar in dit circuit vertoeft. "Is er geen koffie? Ik moet echt eerst koffie hoor, kom net m'n bed uit." Ze blijft een beetje morren, dat er alleen maar thee is. Er komen nog 3 mensen, maar de rest laat het erbij zitten. Twee van hen hebben net een vette joint gerookt. Het is al 14.30uur geweest als ik ze eindelijk de vloer op krijg. We werken misschien een half uur op een productieve manier en ik ben blij, dat in ieder geval één scène ineens veel beter gaat dankzij het podium wat we nu hebben. Maar dan gaat een van de spelers ineens een totaal ander stuk spelen. Zij had thuis iets bedacht en slaat nu een beetje op hol. Ik kan dit niet toelaten en leg uit waarom niet. Maar eigenwijs wil niets horen, protesteert hevig en van repeteren komt verder niets meer terecht. De anderen kijken zwijgzaam met vermoeide blikken toe. Aangezien het toch bijna tijd is sommeer ik hen geërgerd op te ruimen en het pand te verlaten. Ik doe de lichten uit, roep nog een aantal keer dat ze nu echt weg moeten. Ze willen niet komen, maar ze willen ook niet gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten