Ook onze gitarist is een tijdje weggeweest dankzij een stapel bekeuringen van wildplassen en landloperij. Tijdens de eerste workshops kon hij nog weleens flink tekeer gaan. Hij vond het maar een achterlijk gedoe wat we daar deden. Maar de laatste maanden is hij als een spinnende poes. Altijd goedgemutst en relaxed. Steevast roept hij na de repetitie: "Ja, je ziet het echt groeien. Er komt elke keer iets bij." Hij grijnst erbij met zo'n typische stonede blik in de ogen en neemt nog een haaltje van zijn joint. Dan rolt hij als laatste de deur uit, deze fanatieke rolschaatser. Buiten wacht zijn brancard uit het leger. Slaapspullen, schoenen, draagbaar radiootje, tentzeil, hij sleept het meestal allemaal met zich mee. Hij kan er zelfs mensen op vervoeren. Ik heb er een keer opgezeten. Dat zit best lekker. Goede vering! Wanneer hij door de stad rijdt, gooien mensen soms wat muntjes alsof het een act is. In het stuk doen we er iets mee, maar ik kan niet verklappen wat. Daarvoor moet je naar de voorstelling komen. Elke speler heeft in het stuk een speciaaltje zoals ik het maar even noem. Iets wat persoonlijk met hem of haar te maken heeft. Alleen al daarom kan er absoluut niet met een stand-in gewerkt worden. Maar ik ga ervan uit dat de goden ons goeggezind zijn en dat iedereen er kan zijn tijdens de geplande voorstellingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten