Een dagje rust doet wonderen. Naar Noord voor het kostuum, naar Sloterdijk voor droog ijs, naar Oost voor een dekbedhoes, in het centrum productiegeld ophalen bij de Diaconie en met zoonlief naar de tandarts. Een beetje heen en weer door de stad is een aangename stressloze bezigheid. Tegen het einde van de middag kunnen we dan eindelijk de spullen pakken in de kerk en verkassen naar het theater in Oud West. De legerbrancard van onze gitarist komt goed van pas voor onze rekwisieten en decorstukken en soepeltjes skeelert hij ermee weg. We worden hartelijk ontvangen in de Cameleon en ik ben meteen gerustgesteld door de technische kennis die men in huis heeft. Eén van de medewerkers ziet eruit alsof hij bij mijn Troepje hoort. Hij heeft vlekken op zijn broek, een vest wat wars van alle mode is en draagt zo'n wollen mutsje op zijn hoofd waar zijn paardestaart onderuit steekt. Hij ontbeert echter die typische geur die altijd om daklozen hangt. Maar ik voel mij meteen helemaal thuis en mijn moeheid is op slag verdwenen. De zaal is een stuk kleiner dan de kerk, maar heeft een prettige akoestiek. We zullen wat aanpassingen moeten doen qua mise-en-scène en er moet technisch nog het nodige gebeuren. Mijn lijstje "to do" is bijna afgevinkt. Hier deden we het voor en hier gaan we er iets moois van maken. Ik ben weer vol vertrouwen. Als ik thuiskom grommen de kinderen, dat er niets lekkers is, maar ook geen kaas, geen drinken. In de broodtrommel ligt een eenzame bruine boterham uit te drogen. Hun "Mah-ham" -zoals alleen kinderen dat kunnen zeggen- is duidelijk. Het lijstje "not to do" is weer een stukje langer geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten